Opzien tegen de bevalling
Bovenstaande foto is gemaakt tijdens mijn eerste zwangerschap.
Mijn buik is echt enorm geworden. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij nog groter en zwaarder gaat worden. De rest van mijn lichaam is daarentegen eigenlijk bijna niet veranderd. Ik houd nog geen vocht vast, ik dij niet echt uit en ook heb ik niet het idee dat mijn gezicht dikker geworden is. Maar mijn buik… Haha! Het is duidelijk te zien dat er een baby’tje aankomt. Logisch natuurlijk, want we zijn al eventjes onderweg. Maar zo dik was mijn buik volgens mij niet vlak voor de bevalling van mijn dochtertje Nora.
Nu moet ik ook zeggen dat ik tijdens mijn vorige zwangerschaps niet heel “dik” was. Er waren zelfs collega’s die een paar weken voor mijn zwangerschapsverlof erachter kwamen dat ik zwanger was. De laatste weken kwam ik wel wat meer aan, maar een zware zwangerschap was het zeker niet. Nora was bij haar geboorte 50 cm en 3340 gram. De bevalling viel me best mee. En ondanks dat ik ingeknipt ben, weet ik nog goed dat ik al snel zei dat ik er niet tegenop zou zien als ik het weer zou moeten doen. Maar nu de weken voorbij gaan merk ik toch wel dat ik me steeds meer onrustiger ga voelen.
Dit keer is het een jongetje en aangezien mijn buik nu al zo groot is, ben ik toch wel wat bang voor het moment dat het kindje er uitgeperst moet gaan worden. Daar komt nog bij dat mijn man bij zijn geboorte een hele zware baby was. Ai! Het wordt vast een stuk zwaarder. Daarnaast maak ik mij ook wel wat zorgen om Nora. Ik vind het moeilijk om haar alleen te laten. En voor hoelang? Het liefst pers ik haar broertje er zo snel mogelijk uit, zodat Nora niet zo lang bij mij weg is. We zijn momenteel onafscheidelijk en het idee dat ze straks verdrietig is, omdat ik niet in de buurt ben, vind ik toch wel lastig. Hoe hebben jullie dit gedaan?
Met de dag wordt het spannender en ook al heb ik dit eerder gedaan, een natuurlijke bevalling blijft iets ongrijpbaars. Iets dat je niet kan sturen of plannen. Je weet niet wanneer je vliezen gaan breken, je weet niet wanneer je weeën gaat krijgen en je weet niet hoelang de bevalling gaat duren. Ook weet je niet of het ’s morgens gaat beginnen of dat ik mijn man moet bellen, omdat hij naar huis moet komen. En van te voren heb ik bepaald om in het ziekenhuis te bevallen, maar misschien gebeurd het ook wel thuis. Aan de ene kant is dit heel erg mooi, maar aan de andere kant ook zo onzeker. Ik kan daarom niet wachten tot het achter de rug is. Laat die gebroken nachten maar komen, haha!
Afgelopen zaterdag hebben we trouwens een photoshoot gehad. Ik ben heel erg benieuwd hoe de foto’s geworden zijn. Zodra ik ze binnen heb, zal ik er een aantal laten zien en dan zien jullie ook mijn dikke buikie 🙂
Zeer spannend.
Ben zo benieuwd…..
Xoxo
Spannend hoor!
Oh wat zie je er goed uit, zeg! Ik snap je helemaal dat je Nora niet te lang alleen wil laten. Wij willen later ook een tweede kindje en dat houdt mij dan ook al bezig dat ik eigenlijk niet wil gescheiden zijn van mijn zoontje, dus geen idee hoe ze dat doen.. Gewoon ondergaan zeker? Mijn zoontje was tegen de 4 kilo bij de bevalling en ik denk altijd: of het nu 3, 4 of 5 kilo is, het doet sowieso pijn en het moet er sowieso wel door. Dus komt goed! 🙂
Wat spannend allemaal! En wat gaat de tijd snel! Ik herinner me nog dat je een tijdje geleden je zwangerschapsaankondiging deed en nu ben je alweer zo veel verder. Ben benieuwd naar de professionele foto’s! Geniet van je zwangerschap en natuurlijk ook sterkte met de laatste weken!
Ik heb een zoontje en van hem was ik ook niet echt zwaar, in plaats van bij te komen viel ik af. Ik weet niet hoe dat het is bij een tweede bevalling. Maar als ik zo hoor van andere moeders is altijd bij anders. Mijn moeder heeft der 7 bevallingen gehad, en elke zwangerschap was anders zij ze.