Vroeger dacht ik bij een zwangerschap aan een dikke, zware, onhandige buik en het hebben van bemoeiende, glurende en graag-willen-voelende mensen om je heen. Bij een bevalling dacht ik alleen maar; hoe dan? Het moet wel heel veel pijn doen. Als je je teen stoot is doet dat erg veel pijn, maar een bevalling moet nog wel 100 keer zo erg zijn. Dat overleefd toch niemand? Haha!
Ik heb nu beide situaties meegemaakt en het lijkt me leuk om eens terug te denken aan mijn vooroordelen. Was de zwangerschap wel zoals ik verwacht had? En deed de bevalling echt zo veel pijn?
De zwangerschap
Nadat ik de zwangerschapstest in de HEMA had gedaan, (Ja, ik dacht dat ik niet zwanger zou zijn, maar toch had ik een lichte twijfel) bleken er toch twee streepjes op het display te verschijnen. Lichtelijk verward, maar ook enthousiast begon ik aan mijn zwangerschap. De eerste maanden was het totaal niet aan mij te zien dat ik zwanger was. Dit kwam ook doordat het winter was en mijn buik verstopt zat onder een dikke, warme trui. Mijn collega’s waarmee ik dagelijk werkte hadden het niet allemaal gelijk door. (Sommigen zelf pas een paar weken voordat ik met zwangerschapsverlof ging.) Maar langzaam begon het toch steeds meer zichtbaar te worden. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik er niet zo mee “te koop” heb gelopen. Zwanger zijn vond ik leuk voor mijzelf en ik wilde het ook graag zo veel mogelijk voor mijzelf houden. Toch ontkom je er niet aan. Vooral als je enorm veel vrouwelijke collega’s heb. De meeste vrouwen hebben hetzelfde meegemaakt als jij en ze barsten van de verhalen, tips en ervaringen. Je mag wel bijna een notitieboekje bij de hand houden om alles te onthouden. Haha. Het was super lief al die aandacht en stiekem is het ook wel heel leuk dat iedereen zo geinteresseerd is.
Mijn zwangerschap was trouwens echt een droomzwangerschap. Ik ben geen dag ziek geweest en ook voelde ik mij tot aan de bevalling helemaal fit. Het enige waar ik last van had was dat mijn rib pijn deed, alsof er een grote blauwe plek op zat. Achteraf waren dit haar onrustige beentjes. De dag voor de bevalling heb ik de plinten in ons huis nog geverfd (Wees maar niet bang, de deur open stond open in verband met de verfdampen). Mijn zusje maakte zelfs die dag nog een opmerking; “Morgen aan het begin van de middag ga je bevallen.” Ik lachte maar wat, want dat kon ik natuurlijk nog helemaal niet voorstellen. Ik voelde me goed, ik had geen krampen en het zou nog 2,5 weken duren voordat ik uitgerekend was.
Toch kreeg ik die nacht buikpijn, buikkrampen en wist ik niet zo goed hoe ik moest liggen. Tegen de ochtend werd dit alleen maar erger en wist ik ook niet zo goed of ik nou moest liggen of moest staan. Mijn man vond dat het tijd werd om de verloskundige te bellen. De verloskundige was volgens mij niet zo blij met zijn telefoontje, want het was nog maar half 7 ’s morgens. Tegen half 8 kwam ze bij ons thuis en bleek het dat ons kindje al heel graag te wereld wilde komen.
De bevalling
Ik wilde perse in het ziekenhuis bevallen, omdat ik graag verdoving wilde hebben. Ik kon mij namelijk nog steeds niet voorstellen dat je het zou overleven zonder verdoving. Dus racede mijn man zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis moesten we nog een lift in en wat was dat ongemakkelijk. De mensen die ook in de lift stonden hadden hoe dan ook door dat ik elk moment kon bevallen. En dat was ook zo. Eenmaal op de kamer had ik al 9 cm ontsluiting en kon de bevalling al beginnen. En mijn verdoving dan? “Nee, daar is het te laat voor.” OH MY GOD! Nu moest ik wel, want er was dus geen weg terug. Doordat de bevalling zo snel op gang kwam had ik heel vaak weëen achter elkaar. Achteraf kan ik vertellen dat de weëen misschien wel het pijnlijkst zijn van de hele bevalling. Het voelt als enorme krampen die je heel graag weg wilt duwen. Ik zou een moord hebben gedaan om even op mijn buik te kunnen liggen. Maar helaas, dat gaat natuurlijk niet. Ik had verwacht dat het hoofdje en de schoudertjes het ergste zouden zijn. Dat kan er toch nooit uit? Oh jawel, al moet ik wel zeggen dat ik wat ingeknipt ben. Wat? Ja, er is gewoon in mijn geknipt. Maar don’t worry, dit voel je amper. En dan *floep* komt het hoofdje er uit. Graag wil je dan even bijkomen, maar nee, een verloskundige roept dan dat de schoudertjes ook nog moeten. Dat is even doorzetten, maar daarna heb je gewoon het ergste gehad! I DID IT!
De dagen erna
De eerste week na de bevalling heb je een kraamhulp bij je thuis. Heel relaxt als je na de bevalling amper kan lopen, maar ik voelde me gewoon goed. Ik had daarom meer het gevoel dat ik een week lang iemand de hele dag op visite had. Ze was enorm aardig, maar wat vermoeiend was die week. Daarnaast wil ook iedereen die je kent op kraambezoek komen. Begrijpelijk, want dat zou ik ook doen. Maar ook daar heb ik mij op verkeken hoeveel energie dat kost. Mijn tip voor iedereen is dan ook eerst goed aan jezelf en je baby te denken. En pas als je er echt aan toe bent, kun je wel wat mensen uitnodigen. Of misschien een paar groepen mensen tegelijk. Het is best een heftige periode, vol onzekerheid en weinig slaap. En als je dan ook nog gezellig moet doen, het huisjes netjes wilt hebben en iets lekkers in huis wilt hebben, dan is het wel veel. Ook voor je partner. Deze periode wordt echt onderschat.
tips voor een vlotte bevalling, tips bevalling opwekken, voorbereiding bevalling oefeningen, voorbereiden op bevalling, tips om sneller te bevallen, tips inleiden bevalling, eten tijdens bevalling, weeen opvangen
bevalling opwekken, hoe lang duurt 2e bevalling, hoe lang voorweeen voor bevalling, voortekenen bevalling, bevallen tips, 9 cm ontsluiting hoe lang nog, voorbereiden op bevalling, eerste bevalling
Wat leuk om te lezen! Zelf ben ik natuurlijk geen moeder, maar ik heb wel de zwangerschappen van mijn beide zussen (die allebei drie kindjes hebben) van dichtbij meegemaakt. Je leven verandert inderdaad totaal, wordt nooit meer hetzelfde, en jijzelf denk ik ook niet. Ik kan me nog mega goed herinneren dat ik mijn zus na haar allereerste bevalling in de stoel zag zitten en toen tegen haar zei; nu ben je gewoon moeder, alsof je dan op eens een beetje iemand anders bent, zo’n heel speciaal moment was dat. Zo’n kraamweek lijkt me ook erg vermoeiend. Je wilt toch nog bijkomen van alle emoties en ongemakken van de bevalling en tegelijkertijd het wondertje met iedereen delen. Een heel goede tip van jou om eerst aan jezelf en de baby te denken.
Dat klinkt als een heel fijne zwangerschap – en ook een relatief fijne bevalling! Mooi dat je er zo op terug kunt kijken.
Bedankt voor het delen van jouw ervaring met je zwangerschap en bevalling. Zelf ben ik nu twee maanden zwanger en ik vind het allemaal erg spannend. Jouw verhaal laat zien dat het allemaal vast goed komt!