Mijn bevallingsverhaal van Tim

19 augustus 2020 (38 weken en 6 dagen zwanger van Tim)

Ik was inmiddels bijna 39 weken zwanger en stiekem zat ik iedere dag te wachten tot mijn kindje geboren werd. Mijn buik voelde zwaar aan en ook het tillen en spelen met Nora werd met de dag moeilijker. Ook al voelde het fijn dat de baby veilig in mijn buik zat, toch keek ik er erg naar uit om weer normaal te kunnen bewegen en hem in mijn armen te kunnen hebben. Maar Tim bleef lekker rustig in mijn buik zitten. Hij was nog volop in beweging en het leek haast alsof hij het allemaal wel prima vond zo in mijn buik. Hierdoor dacht ik ook dat hij wel langer dan 40 weken in mijn buik zou willen blijven. Voor mijzelf had ik al bedacht dat ik dit niet liet gebeuren. 40 weken zwanger zijn was voor mijn het maximale. Lichamelijk zou ik het niet fijn vinden als de baby langer zou blijven zitten en ook hoor je nu steeds meer verhalen dat er aardig wat risico’s verbonden zitten aan zwangerschappen die langer duren dan 40 weken. Genoeg redenen om ons niet zo lang meer te laten wachten op onze eerste ontmoeting. En deze kwam alsnog sneller dan verwacht…

Mijn man kwam rond half 6 wat vermoeid thuis. Hij had een drukke werkdag gehad en was blij dat hij even bij kon komen. Toch kon hij niet lang bijkomen, want Nora kon haar slaap niet vatten en bleef maar woelen in haar bedje. Mijn man was er moe van en ik had mij inmiddels terug getrokken op onze slaapkamer. Ik wilde hem graag helpen om Nora in slaap te krijgen, maar in plaats daarvan kreeg ik steeds meer pijn in mijn buik. De buikpijn werd steeds erger en ik kon er af en toe helemaal niet meer van rechtop staan. Ik besloot daarom op ons bed te gaan liggen en ondertussen te wachten tot Nora in slaap viel. Terwijl Nora meestal tussen 19.00 uur en 19.30 uur in slaap valt, was het nu al 21.30 uur. Gelukkig werd ze uiteindelijk toch heel erg moe en viel ze in slaap. Mijn man kwam naar de slaapkamer en vertelde dat hij naar bed wilde. Begrijpelijk, maar ik moest hem vertellen dat ik ondertussen buikpijn had gekregen. “Zijn het weeën”? Ik wist het niet zo goed, maar aangezien de buikpijn steeds erger werd en het af en toe toch wat wegzakte, wist ik bijna wel zeker dat het weeën waren. Hij besloot de verloskundige te bellen en ze kwam snel naar ons toe. Ook mijn ouders kwamen naar ons huis om op Nora te passen mocht de bevalling beginnen en we naar het ziekenhuis moeten gaan.

Het was ondertussen al tegen 23.00 uur en de verloskundige was net gearriveerd. Ze bekeek de situatie en zag dat ik al 5 cm ontsluiting had. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, dus vertelde de verloskundige dat we de auto in moesten stappen. Gelukkig hadden we alles goed voorbereid en konden we gelijk vertrekken. Maar eenmaal op de snelweg was de weg afgezet. Er ontstond een kleine panieksituatie, want hierdoor moesten we toch wel een stukje omrijden. Het scheelde dat het laat op de avond was, want hierdoor waren we gelukkig tegen 23.30 uur al in het ziekenhuis. Er stond al een kraamverzorgende te wachten om samen met de verloskundige de bevalling te leiden. Er werd gevraagd of we wat wilde drinken en ondertussen werd er geprobeerd om het voor mij zo aangenaam mogelijk te maken. Maar goed, aangenaam wordt het natuurlijk niet. De buikpijn was inmiddels al een stuk erger geworden en ik wilde heel graag weten of de baby al bijna geboren ging worden. Na een lange tijd wachten (voor mijn gevoel wel een uur) ging de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik had. We hadden er een autorit op zitten en ook waren we al een tijdje in het ziekenhuis, dus er moest wel wat schot in de zaak zijn gekomen. “Je hebt 6 cm ontsluiting!” zei de verloskundige. Ze bracht het positief, maar voor mij was het een enorme tegenvaller. Ik moest naar de “10” en voor mijn gevoel kon ik het bijna niet meer volhouden.

Ik wist niet hoe ik moest staan, hoe ik moest hangen, hoe ik moest zitten of hoe ik moest liggen. Eerst zat ik op een baarkruk. Mijn man zat achter mij om mij te ondersteunen en hield mijn hand vast. De buikpijn was nu zo pijnlijk dat ik wilde dat iemand het even van mij over kon nemen. Al was het maar voor een paar minuutjes. Maar ik moest door! En ik wilde ook door, want het zou niet lang meer duren voordat ik mijn kindje in mijn armen kon nemen. Maar oh, wat doet een bevalling pijn. Het is haast onmenselijk en je kan je bijna niet voorstellen dat je het vol kan houden. Met al mijn krachten ging ik ervoor om te zorgen dat “die centimeter” wat sneller gingen en ja hoor, je wilde nu wel echt geboren worden. Hoe sneller de weeën kwamen, hoe sneller kwam het einde in zicht.

De verloskundige controleerde regelmatig de hartslag en merkte op eens op dat de hartslag van de baby wel erg snel omlaag ging. Ze raakte lichtelijk in paniek en besloot een gynaecoloog op te roepen. Gelukkig herstelde de hartslag waardoor de verloskundige weer wat ontspande. Ook mijn man en ik waren nu wel wat geschrokken. Kort daarna ging de hartslag weer omlaag. Jeetje, wat was dit vervelend. Je zag bijna de paniek in de ogen van de verloskundige. Maar ook nu ging de hartslag weer omhoog. Oké, nu moest Tim echt geboren gaan worden. Tijdens een wee besloot de verloskundige mij in te knippen en voor ik het wist lag er een baby’tje op mijn borst. Precies om 02.00 uur ’s nachts en inmiddels was het 20 augustus. Vooral het laatste stuk ging zó snel, dat ik toch wel verbaasd was dat ik hem in mijn armen had. Hij was zo mooi! We hadden het gered! Dolgelukkig kwamen we bij, waren we aan het genieten en hield ik Tim stevig vast. Het was zo bijzonder om hem nu in het “echt” te kunnen zien en te horen.

Nadat we bijgekomen waren en Tim lekker ingepakt was, gingen we naar huis. De kraamhulp ging met ons mee om thuis alles klaar te maken en zorgde ervoor dat het wiegje naast ons bed werd voorverwarmd met een kruik. Hier viel Tim lekker in in slaap en kon hij bijkomen van de hele bevalling. Wij waren ondertussen ook al erg toe aan een beetje slaap, maar helaas was dat voor mijn man niet mogelijk. Van alle onrust in huis werd Nora wakker. Ze had totaal niet door dat wij weg geweest waren, dat opa en oma al die tijd beneden waren en dat ze in eens een broertje had. Het nieuwe avontuur met ons viertjes kon nu echt beginnen!